Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Λογοτεχνία Γ΄ Γυμνασίου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Λογοτεχνία Γ΄ Γυμνασίου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2024

Συνεντεύξεις από γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο...

 Οι μαθήτριες/ές του Γ3 στο πλαίσιο του μαθήματος της λογοτεχνίας με αφορμή τα κείμενα «Αυτοβιογραφία» της Ε. Μαρτινέγκου και «Η μεταμφίεση» της Ρ. Γαλανάκη, επιλέγουν γυναίκες από το βιβλίο της Στέλλας Κάσδαγλη «30 γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο και πώς μπορείς να τον αλλάξεις κι εσύ» και τις παίρνουν…συνέντευξη με διπλό ρόλο, της/του δημοσιογράφου και της γυναίκας.


Τρίτη 21 Μαρτίου 2023

21 Μαρτίου: Ημέρα Ποίησης

Με αφορμή την Ημέρα Ποήσης και το σεμινάριο δημιουργικής γραφής από τους Σπύρο Κιοσσέ και Γιάννη Ευθυμιάδη που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Φιλολόγων του ν. Έβρου,  οι μαθήτριες/ές του Γ5 γράφουν ποιήματα με μεταφορές για ένα από τα παρακάτω θέματα

έρωτας

θάνατος

ζωή

ποίηση

Στη συνέχεια χρησιμοποιούν τις μεταφορές ως τμήμα ποιήματος με την αντίστοιχη θεματική. Ακολουθεί η αφαίρεση λέξεων (και, πού, συνδετικών ρημάτων κ.λπ) και να τα αποτελέσματα...


Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, εμείς το χαρήκαμε!


Η φύση μητέρα.

Τα δάση με τον άνεμο χορεύουν.

Τα φύλλα τραγουδούν και τρέμουν.

Η άνοιξη, ο ήλιος ταξιδεύουν: το μόνο καταφύγιό σου.

Τα ζώα, τα φυτά η συντροφιά.

Ο καθαρός αέρας χτενίζει τα μαλλιά σου

Τα χέρια αφήνοντας απολαμβάνεις τη στιγμή

Σαν κάτι που έψαχνες όλη σου τη ζωή.

Η ομορφιά της πλάσης μαγεύει

Την ψυχή η ομορφιά γαληνεύει

Τον ουρανό κοιτώντας αναστενάζεις

Μια τέτοια στιγμή πώς να ξεχάσεις;

                                                            Μαρία Π.

Ο έρωτας λαβύρινθος

Εμπόδια και δυσκολίες

Αναζητάς φως

Απλώνεις το χέρι

ΚΑΙΓΕΣΑΙ!

                                        Μιχάλη Φ

                                        Θοδωρής Χ.

 

Ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη

Φτερούγισμα στην καρδιά

Λουλούδια και αρώματα

Φιλούν το πρόσωπο γλυκά

Ο έρωτας...χασκογελά

                                               Δήμητρα Σ

Δέσποινα Σ


Έρωτας ηλεκτρισμός

Μοναδικός, ονειρικός , τυφλός

Με την πρώτη ματιά την καρδιά αγγίζει

Σαν σπίθα καρφώθηκε

Τραγουδώ και χαμογελώ από τότε που το χέρι μου κράτησες

Ξαφνικός, σπάνιος και ψυχικός

Αλλά πλήρης και ζεστός

Ήρθε και έφερε φως στη ζωή μου

                                                                Ελίνα Σ.

Τυφλός είναι ο έρωτας

Στα δίχτυα του αν σε πιάσει

δύσκολα δραπετεύεις

                                                                      Νίκος Τ.

 

Έρωτας, βέλος που χτυπάει την καρδιά

Ανάμνηση  που αναμένει την επίσκεψή σου

Απρόσμενη αιτία των αμέτρητων δακρύων

Αναγέννηση του εαυτού

Πόνος που παραμονεύει τη ζωή

Σταυρούλα Σ.

Ειρήνη Σ.

 

Η ζωή ένα όνειρο

Να μη γίνει εφιάλτης

                                                    Βαγγέλης Φ.

 

Ζωή διπολική

λάμπει με το φως του ήλιου.

Ανθίζει ζωές, καρπούς, ομορφά

Γεμίζει τον νου παιχνίδι

Αλλά και φέγγει με το φως του σκοταδιού

Θερίζει ζωές, μαυρίζει ψυχές, καταστρέφει όνειρα.

                                                                                        Ζωή Σ.

 

Και κάτι πιο αστείο...

 

Σκληρή η ζωή

Νιώθω μεγάλο πόνο

Ήρθε πάλι η ΔΕΗ

Και θα μείνω στον δρόμο

                                            Στράτος Π., Δημήτρης Σ, Μελίνα Σ.

 



Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2022

Η μεταμφίεση...

 Με βάση τα κείμενα που συζητήσαμε (Μεταμφίεση-Ρ. Γαλανάκη, Καλλιπάτειρα-Λ. Μαβίλη) και τα άρθρα για τις ορκισμένεςπαρθένες γράφουμε και εμείς τα δικά μας άρθρα.

 

ΜΠΟΥΡΝΕΣΑΣ,  ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

  Κάθε μέρα χιλιάδες γυναίκες σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη, εργάζονται , σπουδάζουν, διδάσκουν και πολιτεύονται. Ζουν όπως έχουν επιλέξει και ορίζουν οι ίδιες τον εαυτό τους. Εάν γνώριζαν όσα αναφέρουν τα παραπάνω άρθρα, σίγουρα θα καταλάβαιναν ότι δεν ήταν κάποτε αυτονόητα όσα απολαμβάνουν σήμερα. Γυναίκες που απλά ήθελαν να έχουν όσα δικαιώματα έχει και ένας άντρας έπρεπε να απαρνηθούν τη φύση τους και να θέσουν όρκο αγαμίας. Όλα αυτά γιατί η κοινωνία τους όριζε πως δεν είναι αυτόνομα και ανεξάρτητα όντα, αλλά περιουσία των συζύγων τους. Αυτές όμως οι γυναίκες, που για τους άλλους αποτελούσαν απλά ιδιοκτησία κάποιου, είπαν όχι και έγιναν άντρες για να ζήσουν το αυτονόητο. Σήμερα, ευτυχώς, σύμφωνα με το άρθρο η απίστευτη αυτή παράδοση σβήνει, καθώς ακόμα και σε απομακρυσμένα χωριά της Αλβανίας συντελούνται αλλαγές ως προς τη θέση της γυναίκας. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι, έχουν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην ελευθερία, στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Δεν εξαιρείται κανένας από αυτή την αρχή που πηγάζει από τις διακηρύξεις του Διαφωτισμού. Μόνο που τότε, η γυναίκα δεν εντασσόταν στους «ανθρώπους» και χρειάστηκαν πολλοί αγώνες για να αποκτήσει την θέση που της αξίζει στη σημερινή κοινωνία. Πλέον δε χρειάζεται να απαρνείται αυτό που είναι, για να ζήσει ελεύθερη. Στον σύγχρονο κόσμο η γυναίκα ζει απολαμβάνοντας ίσα δικαιώματα με τον άντρα. Είναι όμως δυσάρεστη η διαπίστωση πως ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα, υπάρχουν ορισμένες κοινωνίες που αρνούνται να την αναγνωρίσουν ισάξια με έναν άντρα και ικανή να εργαστεί ή να προστατέψει τον εαυτό της. Υπάρχουν χώρες που της απαγορεύουν να κυκλοφορήσει χωρίς αρσενική συνοδεία και χωρίς να καλύπτει ολόκληρο της το πρόσωπο εκτός από τα μάτια. Σε αυτές τις γυναίκες η παράδοση των «Μπουρνέσας» θα αποτελούσε τον μόνο τρόπο για να απελευθερωθούν.

    Μπορεί να έχουμε κάνει σημαντικά βήματα προς την ισότητα των φύλων, ωστόσο, είναι πραγματικά θλιβερό το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν οπισθοδρομικές αντιλήψεις και αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως απλό αντικείμενο. Θα χρειαστούν ουσιαστικές αλλαγές σε αρκετούς τομείς, ώστε να εκλείψουν αυτές οι απόψεις που βρίσκονται βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία μας.

Κλειώ Π.

 



«ΟΙ ΜΠΟΥΡΝΕΣΕΣ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ»

    Στην Αλβανία κυρίως τα παλαιότερα χρόνια μερικές γυναίκες επέλεγαν να ζήσουν ως άνδρες, για να αποφύγουν τους παλιούς κώδικες ζωής των αλβανικών φατριών, που ανέφεραν ρητά ότι οι γυναίκες αποτελούσαν απλώς και μόνο περιουσία των συζύγων τους.

     Αυτό είναι ένα ιστορικό κατάλοιπο, το οποίο μπορεί σε εμάς να φαίνεται περίεργο και αναχρονιστικό όμως οι γυναίκες της Αλβανίας θυσίαζαν το φύλο τους (μητρότητα κλπ.) για να κερδίσουν το δικαίωμα ψήφου, να μπορούν να οδηγήσουν αυτοκίνητο, να πίνουν αλκοόλ ή να καπνίζουν, αλλά και να έχουν όπλο και να συναναστρέφονται με άντρες.

    Οι γυναίκες οι οποίες δεν επέλεγαν την ζωή της μπουρνέσας  εξαναγκάζονταν σε γάμους, συχνά με πολύ μεγαλύτερους τους άντρες, που είχαν ακόμα και τρεις φορές τα δικά τους χρόνια.

    Οι «Ορκισμένες Παρθένες της Αλβανίας» υπάρχουν σε απομονωμένες περιοχές της υπαίθρου της βόρειας χώρας και ζουν και συμπεριφέρονται όπως και οι άνδρες. Μάλιστα, τα μαλλιά τους είναι πάντα πολύ κοντά και το ντύσιμό τους εντελώς ανδρικό, ενώ αφού λάβουν τον όρκο αναλαμβάνουν όλες τις ευθύνες του άνδρα, που είναι η κεφαλή της οικογένειας.

     Κατά την γνώμη μου αυτές οι γυναίκες έχουν απίστευτη δύναμη και υπερηφάνεια καθώς και απερίγραπτη τόλμη.Παρόλο που οι ίδιες δεν φαίνεται να λυπούνται για την θυσία την οποία έχουν κάνει είναι αρκετά στενάχωρο το όλο γεγονός που τις αναγκάζει να ‘αλλάξουν φύλο,  για να διεκδικήσουν τα ίδια προνόμια με τους άνδρες.

Διονυσία Μ.

 


 

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

Η θέση της γυναίκας στην ιστορία ποικίλει αλλά το σύνηθες είναι η γυναίκα να μην έχει τα ίδια δικαιώματα με τον άνδρα. Τα κείμενα που διαβάσαμε τονίζουν την αδικία σε βάρος των γυναικών τόσο στην αρχαιότητα όσο και στις μέρες μας. Γυναίκες με λιγότερα δικαιώματα από τους άνδρες, με λιγότερες ελευθερίες αποφασίζουν να δράσουν με όποιο τρόπο μπορούν ώστε να νιώσουν ελεύθερες και να αντιμετωπιστούν ισότιμα με τους άντρες.

Είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν διαχωρισμοί ανάμεσα στα φύλα ακόμη και τώρα. Γυναίκες με λιγότερα δικαιώματα από τους άντρες, όπως στα χωριά της Βόρειας Αλβανίας, που υποτάσσονται στις αποφάσεις του άντρα, που δεν έχουν την ίδια επαγγελματική αντιμετώπιση και εξέλιξη λόγω φύλου ή ακόμα και αλλάζουν τις ταυτότητές τους και μεταμφιέζονται στο άλλο φύλο, για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους.

Σύμφωνα με τα κείμενα που έχουμε διαβάσει, παρατηρούμε την μεταμφίεση πολλών γυναικών, φορώντας αντρικές ενδυμασίες είτε για να αποκτήσουν περισσότερες ελευθερίες και να έχουν μια διαφορετική αντιμετώπιση από την τότε κοινωνία, είτε για να εκπληρώσουν κάποιον σκοπό και να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Αρκετές όμως γυναίκες χρησιμοποιούν αυτή την μεταμφίεση ως ένδειξη δυναμισμού, ξεσηκωμού και δράσης καθώς έρχονται σε σύγκρουση με το κατεστημένο. 

Πιστεύω, εφόσον δυστυχώς δεν υπάρχει πλήρης ισότητα μεταξύ των δύο φύλων μέχρι και σήμερα, ότι θα πρέπει εμείς οι γυναίκες όλες μαζί, να  παλέψουμε τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που διαρκώς γεννά η κοινωνία μας και να βάλουμε ένα τέλος στον διαχωρισμό των φύλων.

Μαρία Π.

 

Η δυσκολία του να είσαι γυναίκα

 

Ποτέ δεν κατάλαβα τελικά γιατί πρέπει να γίνεται ο διαχωρισμός των φύλων. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, και πρέπει να έχουν και ίσα δικαιώματα, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εθνικότητας ή χρώματος.

          Και πόσα πολλά έπρεπε να περάσουν τελικά οι γυναίκες για να φτάσουν στο σημείο που είναι σήμερα; Βλέπουμε ότι στο παρελθόν αναγκάζονταν να αλλάζουν φύλο, για να σπουδάσουν ή όπως στην περίπτωση των ορκισμένων παρθένων, για να έχουν όσα δικαιώματα που είχαν οι άντρες εκείνη την εποχή, δηλαδή να μπορούν να οδηγήσουν, να καπνίζουν, να πίνουν, να εργάζονται, πράγματα που εμείς σήμερα θεωρούμε αυτονόητα.

          Αλλά και στο θέμα της Καλλιπάτειρας,  με εντυπωσιάζει το πώς οι τόσο “προχωρημένοι πρόγονοί μας ήταν τόσο οπισθοδρομικοί στο θέμα του φύλου. Και ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν λόγο για τον οποίο μια μάνα, μια γυναίκα, μια σύζυγος, μια αδελφή, δεν μπορεί ούτε να πάρει μέρος σε αγώνες, αλλά ούτε ακόμα και να τους παρακολουθήσει. Και η ποινή εννοείται, θάνατος.

          Πόσο δύσκολο τελικά είναι να είσαι γυναίκα!

Βαγγέλης Φ.

 

Οι γυναίκες που ζουν ως άνδρες

« Μπουρνέσα » αποκαλούνται οι γυναίκες της Αλβανίας που έχουν δώσει όρκο να ζουν και να συμπεριφέρονται σαν άνδρες. Έχουν πάρει ανδρικό όνομα, φοράνε ανδρικά ρούχα και κάνουν ανδρικές δουλειές.

Το έθιμο αυτό συναντάται σε χωριά της βόρειας Αλβανίας. Είναι μια παράδοση που έχει τις ρίζες του αρκετές εκατονταετίες πίσω. Ο λόγος δημιουργίας αυτής της παράδοσης ήταν για την κάλυψη της αρχηγίας σε μια οικογένεια, όταν όλοι οι άνδρες είχαν εκλείψει.

Μια γυναίκα γινόταν ορκισμένη παρθένα δίνοντας όρκο αγαμίας ενώπιον δώδεκα ηλικιωμένων ανδρών από το χωριό της.

Υπήρχαν γυναίκες που επέλεξαν αυτόν τον όρκο για να αποκτήσουν ελευθερίες που δεν αναγνωρίζονταν στις γυναίκες. Κάποιες άλλες γυναίκες έδωσαν αυτόν τον όρκο, για να αποφύγουν έναν γάμο.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως η παράδοση των ορκισμένων παρθένων έχει εκλείψει. Ωστόσο, διαπιστώθηκε πως στα βόρεια μέρη της Αλβανίας η παράδοση των ορκισμένων παρθένων συνεχίζεται. Σήμερα υπάρχουν μερικές εκατοντάδες ορκισμένες παρθένες. Όλες τους είναι άνω των 50 ετών.

 

Γιώργος Σ.                                     

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2022

Από τη λυγερή της Άρτας στις λυγερές που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του φύλου τους

Η λυγερή δεν ρωτήθηκε αν δεχόταν να χτιστεί ζωντανή, για να στεριώσει το γεφύρι. Παρασύρθηκε με δόλο, όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα σε πολλές γυναίκες. Γυναίκες που θυσιάζονται στον βωμό του πατριαρχικού συστήματος.... Αφού είδαμε και άλλες παραλλαγές (πομάκικη, αλβανική) συζητήσαμε 

-Πόσο αποδεχόμαστε αυτή την τοποθέτηση;

-Γιατί συμβαίνει;

-Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να ξαναγράψουμε την ιστορία, για να αντιμετωπίσουμε κάποιες αδικίες; 


Πηγή εικόνας: https://gr.pinterest.com/pin/450008187745095426/

Κάποιες από τις προσπάθειες των μαθητριών και μαθητών να αντιμετωπίσουν την αδικία

….Πουλάκι εδιάβη και έκατσε αντίκρυ στο ποτάμι  και μίλησε με ανθρώπινη λαλίτσα. «Πρωτομάστορα αδίκως παιδεύεστε εσύ και οι εργάτες σου. Το γεφύρι ποτέ δεν θα στεριώσει. Μα μην φοβάσαι την λύση εγώ θα σου την δώσω. Το γιοφύρι γκρεμίζεται, διότι το βράδυ, όταν όλοι κοιμάστε, το ποτάμι κατεβαίνει ορμητικά το βουνό και το γιοφύρι γκρεμίζεται. Για αυτό λοιπόν θα πρέπει να θυσιάσεις την μισή σου περιουσία και να χτίσετε το γεφύρι πιο κάτω στο ποτάμι. Ο πρωτομάστορας, μην πιστεύοντας τα λόγια αυτά και μη θέλοντας να θυσιάσει την περιουσία του, συνέχισε την ίδια διαδικασία κάθε μέρα αλλά μάταια προσπαθούσε, καθώς το γεφύρι κάθε βράδυ καταστρεφόταν. Την όγδοη μέρα, το πουλί επέστρεψε και του είπε ότι άμα δεν θα θυσιάσει την περιουσία του, θα πρέπει να θυσιάσει την γυναίκα του. Σαστισμένος ο πρωτομάστορας, μην θέλοντας να θυσιάσει το άτομο που τόσο αγαπούσε και ξέροντας ότι ο πλούτος είναι κατώτερος της αγάπης, αποφάσισε να ακολουθήσει τις οδηγίες του πουλιού, χτίζοντας το γεφύρι στο σημείο που του είχε υποδείξει το πουλί, με αποτέλεσμα να μην ξαναγκρεμιστεί ποτέ.   

Νίκος Τ.

Ένας πιχάει με το μυστρί και άλλος με τον ασβέστη

Παίρνει ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο…

Μα λίγο πριν ο πρωτομάστορας τοποθετήσει τον λίθο στην καμάρα, η φωνή της λυγερής αντήχησε σε όλο το γεφύρι:

-«Τι πας να κάνεις καλέ μου; Έχεις μήπως σκοπό να θυσιάσεις την ίδια σου την γυναίκα μόνο και μόνο για να χτίσεις ένα γεφύρι; Σκοπεύεις να με κλείσεις στο γεφύρι, όπως έκλεισαν τις αδερφές μου, και να είσαι εντάξει με αυτό;»

Ο πρωτομάστορας άφωνος και απελπισμένος άφησε κάτω τον λίθο και βοήθησε την γυναίκα του να βγει απ΄την καμάρα  τραβώντας την αλυσίδα. Έπειτα κοίταξε την λυγερή στα μάτια και με βαριά φωνή είπε:

-«Αγαπημένη μου, το σχέδιό μου ήταν εξαρχής να σε θυσιάσω, για αυτό άλλωστε σε έφερα εδώ. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ολοκληρωθεί το έργο μας χωρίς την θυσία σου. Ολημερίς χτίζαμε το γεφύρι και κάθε βράδυ γκρεμιζόταν, παρακολουθώντας τους κόπους μου να πάνε χαμένοι. Ξέρω πως το να σε θυσιάσω είναι η χειρότερη επιλογή που έχω κάνει αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω…»

Η λυγερή σώπασε και με δάκρυα στα μάτια απάντησε:

-«Σε καταλαβαίνω. Ξέρω πως το δίλλημα είναι μεγάλο και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελες το κακό των ανθρώπων. Όσο αναφορά το γεφύρι μην μου στεναχωριέσαι. Θα είμαι δίπλα σου στο έργο σου και θα την βρούμε την λύση.»

Μαρία Π. Γ5

 

Το δαχτυλίδι τόπεσε στην πρώτη την καμάρα, και ποιος να μπει και ποιος να βγει το δαχτυλίδι να βρει;

Τότε η γυναίκα το ’νιωσε και το ΄χε καταλάβει. Ψέματα της έλεγαν για να την θανατώσουν. Θα ‘ταν η τρίτη αδελφή που έχτιζαν σε γεφύρι. Σκέφτηκε τις επιλογές που είχε για να ζήσει. Σαρανταπέντε μάστορες και εξήντα μαθητάδες. Πώς θα τα έβαζε με αυτόυς;

“Θα ήθελα να πάω εγώ, άντρα μου, να στο φέρω. Μα με πονάει η μέση μου και ίσως μωρό θα σου φέρω.” είπε και φίλησε ευθύς το μάγουλο του άντρα της.

 

Εκείνος ετρελάθηκε. Πώς να την χτίσει τώρα; Έπιασε τότε το πουλί, του έδεσε μια πέτρα, και το έριξε με δύναμη στης Άρτας το γεφύρι.

Βαγγέλη Φ. Γ5

 

Το πουλί όντως υπάκουσε τον πρωτομάστορα και πήγε στην Λυγερή λέγοντας της  «αργά άλλαξε, αργά να πας στο γιόμα, αργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι». Και έτσι και έγινε, αφού η γυναίκα του πρωτομάστορα άρχιζε να υποψιάζεται ότι κάτι κακό την περίμενε.

  Μόλις την αντίκρισε ο πρωτομάστορας, έλαμψε από χαρά, καθώς είχε αρκετό χρόνο να σκεφτεί, αν μπορούσε να αλλάξει το πεπρωμένο, το οποίο απέτρεψε επιτυχώς. Αφού λοιπόν ήταν αποφασισμένος, ότι θα ζούσε αυτός με την γυναίκα του ευτυχισμένοι με δυο παιδιά, πήρε τον λόγο και φωνάζοντας είπε: «Παραιτούμαι αυτήν την στιγμή, δεν θα θυσιάσω την γυναίκα μου για κανέναν λόγο! Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει άλλη λύση».

  Την επόμενη μέρα, ο πρώην πρωτομάστορας είναι με την γυναίκα του στο σπίτι και τρώνε πρωινό χαρούμενοι, ενώ οι άλλοι μάστορες αποφάσισαν να προσπαθήσουν μία τελευταία φορά να ξανά χτίσουν την γέφυρα μιας και δεν γκρεμίστηκε ολοκληρωτικά τα μεσάνυχτα.

  2 βδομάδες αργότερα, αφού συνέχισαν να την χτίζουν για τον ίδιο λόγο, τελείωσαν το έργο και κατάλαβαν, ότι το πουλί προσπαθούσε να περάσει ένα μήνυμα στον πρωτομάστορα, το οποίο έλεγε «Πρώτα να ελέγχεις αν υπάρχει άλλη λύση ακόμη και αν πρέπει να ρισκάρεις κάτι».

  Έτσι και ο πρώην πρωτομάστορας ζει ευτυχισμένα με την οικογένεια του και την καινούρια του δουλειά, αλλά και οι άνθρωποι οι οποίοι θα έχουν πια την δυνατότητα να διασχίζουν την γέφυρα χωρίς κανέναν φόβο, καθώς είναι πιο γερή από ποτέ. 

 

Ειρήνη Σ. Γ5

Ένας πιχάει με το μυστρί και ο άλλος με τον ασβέστη,

παίρνει και ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο.

«Βγάλε με πρωτομάστορα αμέσως!

Αλλιώς θα πω κατάρα για σας τους τρεις

και θα σας αφανίσει,

Ενώ όσο αφορά το λατρεμένο σου γιοφύρι,

εύχομαι ποτέ να μη στεριώσει!»

Έφυγε ο πρωτομάστορας με δάκρυα στα μάτια

και με τρεμάμενη ψυχή

ελπίζοντας να μην καταστραφεί το γιοφύρι.

Όλη νύχτα δεν μπορούσε να κλείσει μάτι

και ενοχές βασάνιζαν το μυαλό του.

Μετανιωμένος για την πράξη του,

έφτασε χαράματα εκεί,

γκρέμισε το γιοφύρι  και απελευθέρωσε τη λυγερή

δίχως κανείς να καταλάβει.

Μόλις την έβγαλε από τα θεμέλια,

ο πρωτομάστορας την πήρε αγκαλιά

και έφυγαν στα ξένα.

Δέσποινα Σ. Γ5

Και σαν η Λυγερή Κατάλαβε τι είχανε στο νου τους

 οργίστηκε και άρχισε να φωνάζει στους μαστόρους

 «Ντροπή σας που με θυσιάζεται πάτε θέλησή μου! Αν δεν είχατε πάει να να ξεγελάσετε με δόλο θα σας άφηνα να με χτίσετε ´δω μέσα στο γιοφύρι!

 

Και με αυτά τα λόγια είναι Λυγερή  έστρεψε τα μάτια στον ουρανό ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Στιγμές πριν την σφραγίσουνε μέσα στο κτίσμα μεταμορφώθηκε σε χελιδόνι, ξεφύγε και πέταξε μακριά μέχρι που χάθηκε στον ουρανό. Κανείς  δεν την ξαναείδε από τότε και προς μεγάλη ανακούφιση για τους μάστορες, η γέφυρα χτίστηκε με επιτυχία. Ωστόσο όταν ήρθε η σειρά των μαστόρων να την περάσουν, μέσα από τη γη υψώθηκε ένα πανύψηλό τοίχος εμποδίζοντας τους να  διασχίσουν το γεφύρι, το οποίο όμως χανόταν μαγικά κάθε φορά που κάποιος άλλος ήθελε να περάσει αλλά ξανάεμφανιζόταν όταν προσπαθούσαν οι εργάτες. Η τιμωρία των μαστόρων για την πράξη τους ήταν δηλαδή να είναι ανίκανοι να διασχίζουν το ποτάμι με την βοήθεια του έργου τους, για το οποίο είχαν τόσο σκληρά δουλέψει.

Νεφέλη Τ. Γ3

Στην συνέχεια ήρθε πάλι το πουλάκι και κάθησε αντικρυ στο ποτάμι και είπε:

<<Την λυγερή που σου ζήτησα εσένα να θάψεις,

βγάλε την από εκεί είδα αυτό που ήθελα,

σ'αξίζει να σ' ο πρώτος ο μάστορας στο γιοφύρι,

που σκέφτεσαι το κοινό καλό και όχι εσένα.

Είσαι ικανός να θυσιάσεις ό,τι αγαπάς,

και είναι σημαντικό για να σώσεις το γιοφύρι.

Άσε την λυγερή να βγει από 'κει μέσα που 'χει,

μονάκριβο αδερφό και σπίτι μα φροντίσει και

το γιοφύρι θα στεργιώσει χωρίς καμία θυσία.>>

Αυτά είπε το πουλί και χάθηκε μεσ' το δάσος και πράγματι βγήκαν αληθινά, το γιοφύρι χτίστηκε και είχε και σύντομα αποτελέσματα.

Κωνσταντίνα Ρ. Γ3

 

 

 

 

Τρίτη 23 Μαρτίου 2021

Με αφορμή το κείμενο "Ζητείται ελπίς", απόπειρες να εφαρμόσουμε την τεχνική “Don’t tell show it” (Δείξε, μην πεις)

 

Απόπειρες να εφαρμόσουμε την τεχνική “Dont tell show it” (Δείξε, μην πεις). Πρόκειται για μια τεχνική που μέσα από τις λέξεις και τις περιγραφές δημιουργείς μια εικόνα στο μυαλό της αναγνώστριας/του αναγνώστη και δεν δηλώνεις τα συναισθήματά του ήρωα ή της ηρωίδας (π.χ. θυμός, απορία κ.λπ.).

 


 Οι μαθήτριες/ές εργαζόμενες/οι ομαδικά προσπαθήσαμε να φανταστούν  και να δείξουν τις αντιδράσεις του διευθυντή της εφημερίδας, μόλις πήρε την αγγελία «Ζητείται ελπίς».  

Κάποιες απόπειρες….

Ο Διευθυντής, κοίταξε την αγγελία και άνοιξε διάπλατα τα μάτια του, την διάβαζε ξανά και ξανά, χωρίς να σηκώνει κεφάλι. Πρώτη φορά έβλεπε κάτι τέτοιο. Πρώτη φορά είχε κάτσει μέχρι τόσο αργά στο γραφείο του κοιτώντας μία μονάχα αγγελία. Ποιος έψαχνε  την ελπίδα; Ελπίδα; Ελπίδα! Κάτι ξύπνησε μέσα του...

Νικολέτα, Ολίνα

Ο διευθυντής κοιτούσε τις επιλογές για τις αγγελίες που μπορούσε να βάλει στην εφημερίδα του, όταν του τράβηξε το μάτι μία αγγελία με τίτλο "Ζητείται ελπίς". Έμεινε ώρα να κοιτάει την αγγελία και ένα αδιόρατο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.

Μαριλένα, Αριστοτέλης

Ο διευθυντής μόλις είδε την αγγελία έκανε ένα βήμα πίσω και μετά πλησίασε ξανά το χαρτί. Τη διάβαζε ξανά και ξανά. Κάποιος αναζητούσε την ελπίδα... ο διευθυντής δεν καταλάβαινε τίποτα. Ίδρωσε... πολλές σκέψεις πέρασαν  από το μυαλό του.

Ανδρομάχη, Δημήτρης, Βιβή, Αλέξανδρος

Ο διευθυντής αφού διάβασε την αγγελία άρχισε να κοιτάει γύρω του. Μια δυνατή εκπνοή βγήκε από τα ρουθούνια του. Κούνησε το κεφάλι του και ξανακοίταξε το χαρτί. Το έπιασε στην παλάμη του και το έκλεισε μέσα της σφιχτά...

Εβελίνα, Δημήτρης, Γιώργος

Ο Διευθυντής διαβάζει την αγγελία "Ζητείται Ελπίς" ,ξαφνικά κρύος ιδρώτας στο μέτωπο του, αμέσως λύνει την γραβάτα του και σχεδόν ξαπλώνει στην κουνιστή δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου του. Διαβάζει ξανά και ξανά, διάφορες σκέψεις βασανίζουν το μυαλό του η ώρα περνάει... Σηκώνεται πίνει νερό, καφέ ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο αλλά και πάλι δεν μπορεί να πιστέψει ότι διαψεύστηκαν οι ελπίδες των ανθρώπων. Μάλλον το ξημέρωμα θα τον βρει εκεί περιμένοντας  να δημοσιευτεί το αυριανό φύλλο.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2021

Η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα μέσα από τους τίτλους των άρθρων

Με βάση τους τίτλους των άρθρων που κυκλοφορούν αυτή την περίοδο (Μάρτιος 2021), γράφουμε ένα κείμενο για την κατάσταση στην Ελλάδα  (κοινωνική, πολιτική, οικονομική κ. λ π). 

Σχήμα: Τα πρώτα θέματα που μας έρχονται στο μυαλό σήμερα...

 

Μέσα από τα φύλλα των εφημερίδων και τους τρανταχτούς τίτλους τους καταγράφεται καθημερινά η κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πρώτη είδηση είναι η πανδημία, ο αριθμός των κρουσμάτων, η πίεση στα νοσοκομεία αλλά και ο αγώνας δρόμου της πολιτείας για τον εμβολιασμό των πολιτών. Τα πρωτοσέλιδα, επίσης, επικεντρώνονται στο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα της λεκτικής, σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης, με αφορμή καταγγελίες του καλλιτεχνικού κόσμου, και με ιδιαίτερη αναφορά σε σκάνδαλο παιδεραστίας. Ακόμη, οι πολιτικές ειδήσεις αναφέρονται κυρίως στις αποφάσεις της κυβέρνησης και στα μέτρα για την ενίσχυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, για το άνοιγμα των σχολείων, της εστίασης, του τουρισμού, αλλά και για τα ελληνοτουρκικά. Τέλος, παρόλο που η οικονομική κρίση και η φτώχεια επιδεινώνονται συνεχώς και οι περισσότεροι επαγγελματίες αλλά και εργαζόμενοι βρίσκονται σε απόγνωση, ωστόσο οι οικονομικές ειδήσεις βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα. 
                                                                                                                                             Νικολέτα Ν. 

Το βασικό θέμα που απασχολεί τον κόσμο σήμερα είναι οι εξελίξεις γύρω από τον κορονοϊό. Για αυτόν τον λόγο ένα τεράστιο μέρος των ειδήσεων απευθύνεται στους ανθρώπους που θέλουν να ενημερωθούν για την πανδημία. Οι ειδήσεις αυτές έχουν διάφορες πτυχές, μιας που η κατάσταση επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή μας. Για παράδειγμα, την εκπαίδευση, καθώς οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί, πρέπει να γνωρίζουν τι πρόκειται να συμβεί με τις εξετάσεις, τις πανελλήνιες κ.λπ. Ένα διαχρονικό θέμα που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι η μόδα και η ομορφιά και έτσι βλέπουμε πολλά σχετικά άρθρα. Ακόμη, στη χώρα μας συμβαίνουν τραγικά πράγματα, όπως σεισμοί σε διάφορες περιοχές, πυρκαγιές αλλά και αστυνομική βία απέναντι στους πολίτες. Σε πολλούς χώρους, όπως στο θέατρο, έχουν βγει στο φως περιστατικά σεξουαλικής βίας. Επομένως, ένα τεράστιο κομμάτι των ειδήσεων αναφέρεται σε αυτό. Η σημερινή κοινωνία δεν είναι ασφαλής για κανέναν. Με όσα στοιχεία διαθέτουμε, εικάζουμε ότι όλοι βρισκόμαστε σε κίνδυνο είτε για την υγεία, ή για την σωματική μας ακεραιότητα. Ενώ έχουμε όλα τα κατάλληλα εργαλεία για να προχωρήσουμε μπροστά, φαίνεται να τα χρησιμοποιούμε με λάθος τρόπο και να μένουμε χρόνια πίσω…                                                                                          Ολίνα Σ. 
 
Οι σελίδες του έντυπου τύπου σήμερα μεταφέρουν ειδήσεις και πληροφορίες για τις διεθνείς και εθνικές εξελίξεις όπως για τις πολεμικές συγκρούσεις σε διάφορα μέρη της γης π.χ. Συρία και για το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα. Για την πανδημία που πλήττει πολλές χώρες του κόσμου, για τη διασπορά του κορωνοϊού στη χώρα μας καθώς και για τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση είτε με την καραντίνα είτε με τον εμβολιασμό. Για τις κοινωνικές αναταραχές στο εσωτερικό της χώρας μας και τις αποτρόπαιες πράξεις είτε ενάντια στον ίδιο άνθρωπο είτε ενάντια στη δημοκρατία. Για τις οικονομικές εξελίξεις της χώρας μας και την ανεργία που πλήττει κυρίως τους νέους, για τις κλιματικές αλλαγές, την μόλυνση του περιβάλλοντος και τους σεισμούς στην χώρα μας αλλά και σε χώρες του εξωτερικού. Μάλιστα το ενδιαφέρον πολλών εντύπων μονοπωλούν τα καλλιτεχνικά γεγονότα, η μόδα ,η κοσμική κίνηση και διάφορα τηλεοπτικά σόου. Διαβάζοντας όλα αυτά τα νέα του σημερινού κόσμου το σώμα μας αντιδρά σε διάφορες καταστάσεις και εύκολα νιώθουμε πίεση, άγχος, φόβο και στεναχώρια. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας πυροδοτούν κάποια δυσφορία… 
                                                                                                                                            Μαριλένα Τ. 
 
Τα άρθρα των τίτλων των εφημερίδων δείχνουν την κατάσταση της Ελλάδας το 2021. Συγκεκριμένα, ένα σημαντικό θέμα είναι ο ιός που έχει ταλαιπωρήσει τόσο κόσμο εδώ και έναν χρόνο. Ωστόσο αυτό που ενδιαφέρει την κοινωνία είναι οι αποφάσεις της κυβέρνησης για το εάν θα ανοίξουν τα σχολεία και το λιανεμπόριο. Ένα ακόμη σημαντικό θέμα είναι η λεκτική και σωματική παρενόχληση από ανθρώπους στον χώρο του θεάτρου και όχι μόνο. Χρόνιο πρόβλημα αποτελεί και η οικονομική κρίση. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό είναι η βία που κυριαρχεί στην κοινωνία από τους αστυνομικούς.                                                                                                                                                   Εβελίνα Τ.
 
Μεγάλες εταιρίες σε όλον τον κόσμο είχαν τεθεί σε πλήρη ισχύ έτσι ώστε να παράξουν εμβόλια για τον νέο κορονοϊό και μετά από έναν χρόνο τα κατάφεραν. Ωστόσο παρόλη την αποτελεσματικότητά που τους αποδίδουν οι επιστήμονες κάποιοι τους αμφισβητούν ως προς τις νέες μεταλλάξεις του ιού και όλα αυτά την ώρα που ο εγκλεισμός δεν φαίνεται να έχει κάποιο αποτέλεσμα και τα κρούσματα στην Ελλάδα πολλαπλασιάζονται. Λόγω του ιού αυτού οι τελικές εξετάσεις Γυμνασίων και Λυκείων ακυρώθηκαν και οι πανελλαδικές άλλαξαν ημερομηνία καθώς μειώθηκε και η ύλη στην οποία θα εξεταστούν οι απόφοιτοι. Η προκλητικότητα της Τουρκίας στα Ελληνικά χωρικά ύδατα έχει υποχωρήσει σχετικά, ενόψει της κοινής άσκησης που θα διεξαχθεί σε ξηρά και θάλασσα με στόλους της χώρας μας, της Αιγύπτου, του Ισραήλ, της Γαλλίας, της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΠΑ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Επίσης οι ΗΠΑ προμηθεύουν την Ελλάδα με οχήματα UAV, η κυβέρνηση αναρωτιέται ποιάς χώρας φρεγάτες θα ήταν το προτιμότερο να αγοράσει και ποιο θα είναι το νέο Ελληνικό όπλο το οποίο θα αντικαταστήσει το παλιό G3. Επιπλέον η Ελλάδα καθώς και όλη η περιοχή των νοτίων Βαλκανίων υποφέρει από ισχυρούς σεισμούς στις Βόρειες και κεντρικές περιοχές της Ηπείρου με ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να έχει μείνει χωρίς ρεύμα, νερό και πολλούς να κοιμούνται έξω, σε σκηνές και αντίσκηνα.                                                                      Αριστοτέλης Π.

Τρίτη 16 Μαρτίου 2021

Black out poetry και "Ζητείται ελπίδα"

 Black out poetry είναι ένας εναλλακτικός τρόπος γραφής. Δημιουργείς μια ολοκαίνουρια ιστορία από το υπάρχον κείμενο κρατώντας μόνο κάποιες λέξεις. Οι μαθήτριες/ες εργάστηκαν ομαδοσυνεργατικά και από τμήματα του κειμένου «Ζητείται ελπίς» του Αντώνη Σαμαράκη που τους δόθηκαν σε συνεργατικά έγγραφα δημιούργησαν τα δικά τους κείμενα…

Κοιτάζανε
ψιθυρίζανε
Φοβότανε!
Έγραψε
"Ζητείται ελπίς"
οπωσδήποτε


Το πρόσωπό του
πολύ συνηθισμένο
μαρτυρούσε την ταραχή
φοβότανε
ήταν πια χωρίς ελπίδα
η κούραση
η αδιαφορία
είχε αρρωστήσει


Έγκλημα
Αγωνία
δυστυχία...
Φοβότανε!
Χρέος


Ο πόλεμος ερχόταν
θα ίσκιωνε τη γη μας
Έτσι
Επικρατεί στο κόσμο σύγχυση
Αθλιότητα έχει μπει στις καρδιές μας

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021

Ιστορίες για τον πόλεμο από την οπτική των ζώων…

 Με αφορμή το απόσπασμα "Τα ζα" από το βιβλίο " Η ζωή εν τάφω" του Σ. Μυριβήλη, οι μαθήτριες/ές έγραψαν αφηγήσεις από την οπτική των ζώων την περίοδο του πολέμου. Επίσης, διαβάσαμε αποσπάσματα από " Το πλατύ ποτάμι" του Γ. Μπεράτη και το κείμενο "Του πολέμου. Στο άλογό μου" του Ν. Καββαδία. Για να δούμε την οπτική ενός ζώου διαβάσαμε και το κείμενο "Ένα μικρό διήγημα από ένα μεγαλόψυχο τετράποδο"


Είμαι ένα μικρό γαϊδούρι, δίχως όνομα. Βλέπετε...δεν πρόλαβα να γνωρίσω ούτε αφεντικό, ούτε γονείς, οπότε έμεινα έτσι. Απ' ότι έμαθα από τα άλλα γαϊδούρια εδώ, η μητέρα μου πέθανε λίγα λεπτά μετά τη γέννα μου και ο πατέρας μου είναι στο στρατόπεδο εδώ και χρόνια... μου έχουν πει ότι πολεμάει για την πατρίδα! Αλήθεια, τί είναι η πατρίδα;

Δε μου αρέσει εδώ! Δε μπορώ να τρέξω, δε μπορώ να χαρώ και να αγαπήσω, γιατί τότε...τότε έρχεται ο αξιωματικός και μας μαλώνει. Περπατάμε μέρες ατελείωτες, φορτωμένα, για να φτάσουμε στο στρατόπεδο κατακουρασμένα. Σα να μην έφτανε αυτό, μας κατέκρινε ολημερίς ο λοχαγός. Είπε κάτι για το ύψος μας, αλλά δεν κατάλαβα πολλά, επειδή είδα χορτάρι απέραντο και έτρεξα προς τα κει. Ώσπου σε ένα σημείο, πέρασε από πάνω μας ένα αεροπλάνο. Σκέφτηκα ότι το οδηγούσε ο ήρωας ο πατέρας μου, μιας που τόσο σημαντικός είναι. Ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη για να με ακούσει. Αλλά αυτό συνέχιζε την πορεία του ακάθεκτο. Το μαστίγωμα τα επόμενα λεπτά θα μου μείνει αξέχαστο...

Ύστερα από λίγο ακούσαμε κρότους, κραυγές και κλάματα. Τρέξαμε όλοι προς τα εκεί. Τι να αντικρίσουμε... τα πάντα είχαν βαφτεί κόκκινα. Το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, αλλά αυτό το μέρος νομίζω δεν ήταν χαρωπό. Δεν ξέρω τι είχε συμβεί. Είδα ζώα μισά, σαν να έπαιζαν κάποιο παιχνίδι. Εκείνο το μέρος δεν είχε πρασινάδα. Δε μου άρεσε εκεί. Ήταν το κλίμα πολύ βαρύ. Ευτυχώς φύγαμε σύντομα. Στο δρόμο εμφανίστηκε ξανά το αεροπλάνο. Αυτή τη φορά πήγε πιο αργά. Η χαρά μου απερίγραπτη. Ο πατέρας με είχε ακούσει και γύρισε να με γνωρίσει επιτέλους! Άρχισε να μου πετάει δώρα από εκεί ψηλά. Πρώτη φορά δέχομαι δώρο! Το δώρο έπεσε στο έδαφος. Τι συνέβη; Τι ήταν αυτός ο θόρυβος; Νιώθω τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια μου. Κοιτώ να δω τι συνέβη, αλλά κάτι μου αποσπά την προσοχή. Πάντα έτσι αφηρημένος... Αυτή τη φορά, όμως, ήταν η τελευταία. Αυτό που αντίκρισα το είχα ξαναδεί. Το είχα δει στο λιβάδι, λίγη ώρα πριν. Η κοιλιά μου! Τί έγινε στην κοιλιά μου; Τί είναι αυτό το κόκκινο; Τί είναι αυτά τα φίδια επάνω μου και γιατί είναι κόκκινα; Ένοιωθα την ανάσα μου να γίνεται πιο βαριά και δύσκολη... πονούσα! Αγκομαχούσα! Ούρλιαζα! Αλλά κανείς δε με χτύπησε, κανένα μαστίγιο δεν προσγειώθηκε πάνω μου. Άραγε έτσι ένιωθε η μητέρα; Αυτός είναι ο θάνατος; Τόσο γρήγορος; Τόσο απρόσμενος; Χίλιες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου, σε δευτερόλεπτα. Τί έκανε ο πατέρας; Γιατί; Γιατί με πλήγωσε τόσο; Δε θα το έκανε αυτό! Δεν το πιστεύω! Προσευχόμουν να κρατηθώ στη ζωή, όταν άκουσα βήματα. Θα ήταν ο πατέρας να με σώσει! Θα έτρεχε με εμένα στην πλάτη του για να με γιατρέψει. Όμως όχι! Δεν ήταν αυτός ο πατέρας! Αυτός είναι άνθρωπος! Αυτός οδηγούσε το αεροπλάνο! Έβγαλε το όπλο του, με σημάδεψε και πριν αδειάσει τη θαλάμη πάνω μου, συλλογίστηκα... Τί έκανα λάθος; Πού έφταιξα; Μήπως με τιμωρούν που φώναξα ή για τότε που κλώτσησα κατά λάθος το μεταφορέα; Γιατί; Και τότε άφησα την τελευταία μου ανάσα κάτω από τον εχθρικό ζυγό. Έφυγα με ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Αυτό το γιατί, το αναπάντητο, το παράλογο γιατί... 

Ολίνα Σ.

 

Το μικρό περιστέρι πάει στον πόλεμο. Δεν κρατάει όπλο όμως βλέπει, σκέφτεται και αναρωτιέται… Με λένε Σερ Άμι και δεν καταλαβαίνω γιατί συνέβηκε αυτό. Είμαι ένα πουλί αλλά και στρατιωτάκι δεν φοράω στολή αλλά βοηθάω τους φίλους μου. Πετάω ψηλά και βλέπουν τα ματάκια μου σκισμένες στολές και λεκιασμένες με αίμα. Οι ταλαιπωρημένοι στρατιώτες επιθυμούν το σπιτικό τους και τη μητρική αγκαλιά. Άραγε μπορώ να τους βοηθήσω, δεν το γνωρίζω αλλά θα προσπαθήσω. Είμαι ένα ταπεινό περιστέρι που νιώθω φόβο, μοναξιά και λύπη. Θα τα καταφέρω όμως, θα κάνω αυτό που ξέρω πολύ καλά, θα μεταφέρω τα μυστικά μηνύματα και θα σώσω όσες πιο πολλές ζωές μπορέσω. Ακούω τη φωνή της μαμάς μου, είσαι δυνατός , είσαι περιστέρι μηνυμάτων γεννήθηκες για αυτό. Πως θα τα καταφέρω μαμά τη ρωτούσα θα σε οδηγήσει το ένστικτό σου, μου έλεγε και με αυτή τη σκέψη πάντα έφερνα σε πέρας όλες τις αποστολές μου. Έχω μεγάλη φήμη και είμαι περήφανος που βοηθάω, απ’ ότι ακούω είμαστε στο τέλος του πολέμου είναι Οκτώβριος του 1918. Νιώθω περίεργα, δεν μπορώ να κρύψω την κούραση και τον φόβο μου αλλά με χρειάζονται 194 στρατιώτες, είναι παγιδευμένοι από τους Γερμανούς πρέπει να πετάξω ψηλά και γρήγορα για να ζητήσω βοήθεια δεν θέλω να χάσω και άλλους φίλους μου. Μπαμ, μπαμ ωχ δέχομαι πυροβολισμούς, ωχ το στήθος μου πονάει φριχτά, θα τα καταφέρω.. Πρέπει, πρέπει  να περάσω τα Γερμανικά σύνορα και να φτάσω, να δώσω το μήνυμα, πρέπει να σωθούν. Τα κατάφερα, είμαι περήφανος έχασα μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.

Μαριλένα Τ.

 

Η ζωή για ένα μουλάρι είναι πολύ δύσκολη. Είμαστε πάντα αρκετά κουρασμένα και αδύναμα από τα βαριά φορτία που κουβαλάμε. Τις περισσότερες φορές είμαστε και πληγωμένα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι συχνά σχολιάζουν και συζητούν ότι δε θα μπορούσαν να έχουν στον στρατό ζώα σαν και εμάς. Αλλά το καλό με εμένα είναι ότι με το δικό μου αφεντικό έχουμε πάρα πολλά κοινά και είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον σε δύσκολες και χαρούμενες στιγμές. Για παράδειγμα, θυμάμαι μια νύχτα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έβρεχε και προσπαθούσα εγώ με το αφεντικό μου να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε. Ανακαλύψαμε, λοιπόν, έναν στάβλο, ανάψαμε φωτιά και περάσαμε τη νύχτα.  Την επόμενη μέρα που φύγαμε από τον στάβλο ριχτήκαμε ξανά στη μάχη. Μείναμε ζωντανοί και προχωρούσαμε ανάμεσα σε σκοτωμένα ζώα και νεκρούς ανθρώπους μέσα στη λάσπη. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα μεγάλο φόβο για το τι θα γίνει και αν αυτό είναι το τέλος. Φοβόμουν να κοιτάξω τις εικόνες του θανάτου γύρω μου αλλά ήξερα πως ό,τι  συμβεί θα συμβεί για κάποιον λόγο. Ο τρόμος μου ήταν τεράστιος αλλά μου έδιναν δύναμη οι στιγμές αγάπης που πέρασα με το αφεντικό μου.

Νικόλετα Ν.


Είναι γνωστό πλέον πως εμάς τα γαϊδουράκια καθώς και άλλα πολλά ζώα, μας χρησιμοποίησαν  σε μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι στον πόλεμο. Σε όλη την διάρκεια του ταλαιπωρηθήκαμε και εξαθλιωθήκαμε εξίσου πολύ με τους ανθρώπους και συγκεκριμένα  για τις αδυναμίες ,τις ιδεολογίες ,τις μεγαλομανίες αλλά και τους ενθουσιασμούς που τους είχαν κυριεύσει. Μας επιστράτευσαν και εμάς τα αθώα χωρίς να έχουμε φταίξει πουθενά και χωρίς να μας δώσουν επιλογή. Η αγάπη μας για αυτούς όμως ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μεγάλη και απεριόριστη και έτσι συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε και εμείς μαζί τους. Καθημερινά αντικρίζουμε φρικιαστικές εικόνες και βιώνουμε τον παραλογισμό του πολέμου χωρίς να μπορούμε καν να προστατέψουμε τους εαυτούς μας με αποτέλεσμα να γινόμαστε θύματα αυτού. Ο τρόμος και ο φόβος μας κυριεύει καθημερινά και δεν μπορούμε να ξέρουμε για το τι θα ακολουθήσει. Η μεγαλύτερη για εμάς ταλαιπωρία ήταν η μεταφορά πυρομαχικών σε μακρινές περιοχές ,σε άλλα στρατόπεδα. Η εξαθλίωση και η αδυναμία μας κατέκλυζε κατά την διάρκεια της μεταφοράς είναι απελπιστική τουλάχιστον. Βαδίζουμε και γύρω μας υπάρχουν παντού πτώματα ζώων και ανθρώπων που πέθαναν ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι .Όπως και να'χει είμαστε περήφανα για την συμβολή και τον αγώνα μας δίπλα στους ανθρώπους.

Χριστίνα Μ.


 Είμαι ένα μικροκαμωμένο γαϊδουράκι με σκουρόχρωμα τρίχωμα πολύ ευκίνητο και εργατικό. Θα έλεγα αρκετά απείθαρχο πολλές φορές. Θέλω να αφηγηθώ μια ιστορία από τα παλιά που δεν θα ήθελα να θυμάμαι. Αυτά που πέρασα μου προκαλούν θλίψη. Εκείνες οι μέρες για εμένα και για αλλά πολλά ζώα ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μας. Έβλεπα μπροστά στα μάτια μου ανυπεράσπιστα ζώα να σκοτώνονται από πυρά ανθρώπων. Τα πυρομαχικά είχαν σκορπίσει τον θάνατο, το λιβάδι είχε γεμίσει με το αίμα των γαϊδουριών και οι φωνές από το ξεψύχισμα τους, έσκιζε την σιωπή. Δεν άντεχα να βλέπω τη φρίκη που ο ίδιος ο άνθρωπος προκάλεσε. Είναι δυνατόν να ζούσαμε και να ζούμε ακόμα και σήμερα σε τόση κακία; Πως να αντέξει κανείς βλέποντας ζώα να ξεκοιλιάζονται και να γεμίζουν με αίμα το χορτάρι; Η τραγική εικόνα που είχα αντικρίσει θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτεροι ντροπή για το ανθρώπινο είδος.      

      Εβελινα Τ.


Αγαπημένε μου φίλε,

Τελικά κατάφερα να ζήσω αλλά έχασα εσένα. Έχει περάσει καιρός μα δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου, μου λείπεις... Ήταν παραλογισμός όλη η διαδικασία του πολέμου αλλά εσύ ήσουν ξεχωριστός για εμένα. Ακόμα θυμάμαι την μέρα που σε αντίκρισα για πρώτη φορά και διάλεξες εμένα. Κανένας άνθρωπος δεν μου έχει συμπεριφερθεί όπως εσύ. Με φρόντιζες, με πρόσεχες, με προστάτευες και είχαμε συντροφιά ο ένας τον άλλον. Έχουμε τόσες αναμνήσεις που μου θυμίζουν πόσο ωραία περνάγαμε μαζί και ας μην σε έχω πια κοντά μου. Ξέρω πως προσπάθησες να με σώσεις και νομίζεις πως απέτυχες αλλά άλλαξαν οι δρόμοι μας όταν με άφησες να φύγω για να μην πάθω κακό εξαιτίας του πολέμου. Επέλεξες να σώσεις την ζωή μου και ας σε στεναχωρούσε που θα με άφηνες. Ελπίζω να σε ξανά βρω. Θα είσαι για πάντα μέσα στην καρδιά μου και θα κάνω ότι μπορώ για να σε έχω πάλι δίπλα μου. Ακόμα και αν όχι, εγώ δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!

Με πολλή αγάπη,

το αλογάκι σου

Ανδρομάχη Σ.

 

Είμαι και γω ένας από τους χιλιάδες γαϊδάρους που ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε μέρα στον πόλεμο. Εδώ στο πεδίο της μάχης εμείς οι γάιδαροι έχουμε πολύ δύσκολες και επίπονες αποστολές. Από το πρωί μέχρι το βράδυ κουβαλώντας ανθρώπους και πυρομαχικά πρέπει να φανούμε δυνατοί καθώς έχουμε πολύ λίγο χρόνο για ξεκούραση και οι διαδρομές είναι τεράστιες. Όμως, δεν καταλαβαίνω γιατί εμείς τα γαϊδούρια πρέπει να πληρώνουμε τα λάθη των ανθρώπων και χωρίς να έχουμε και άλλη επιλογή. Κάθε μέρα πεθαίνουν χιλιάδες ζώα λόγω του πολέμου. Παρόλα αυτά υπάρχουν φορές που όταν βοηθάω και κουβαλάω τους τραυματίες νιώθω ότι έχω κάνει κάτι καλό μέσα στη φρίκη του πολέμου.

Γιώργος Τ.

 * Στην ανάρτηση οι εργασίες των μαθητριών/ών που έστειλαν το κείμενο σε word